Osteotomi Ameliyatında Hangi Teknikler Kullanılır?

Osteotomi Ameliyatında Hangi Teknikler Kullanılır?

Osteotomi ameliyatları, kemik yapısını düzeltmek amacıyla uygulanan cerrahi müdahalelerdir. Bu ameliyatlarda kullanılan çeşitli teknikler, hastanın durumu ve hedeflenen sonuçlara göre değişiklik gösterir. Bu yazıda osteotomi ameliyatında tercih edilen başlıca teknikler detaylı şekilde incelenmektedir.

Osteotomi, kemik yapısındaki deformiteleri düzeltmek, yük dağılımını optimize etmek ve eklem fonksiyonunu iyileştirmek amacıyla kemikte kontrollü kesiler yapılarak uygulanan bir ortopedik cerrahi müdahaledir. Bu yöntem sıklıkla kalça, diz ve ayak bileği gibi yük taşıyan eklemlerde uygulanır. Osteotomi ameliyatında amaç, kemik segmentlerini belirli açılar ve pozisyonlarda yeniden konumlandırarak hastanın ağrısını azaltmak, fonksiyonlarını geliştirmek ve ileride oluşabilecek çökme ya da artrozu önlemektir.  

Osteotomi teknikleri, cerrahın tercihine, hastanın deformitesinin tipine ve ameliyat yapılacak bölgeye göre değişiklik gösterir. Temel olarak ameliyatta kullanılan teknikler kesme şekli, kemik segmentlerinin dizilişi ve sabitleme yöntemine göre şekillenir.  

Kemik kesme teknikleri genellikle üç ana gruba ayrılır: kapanan osteotomi, açılan osteotomi ve translasyon osteotomileri. Kapanan osteotomi yöntemi kemikte keseceğimiz kısımdaki boşluğun kapanması suretiyle deformitenin düzeltilmesidir. Açılan osteotomi ise kemik içinde mekanik olarak bir yarık açılıp deformitenin düzeltilmesidir. Translasyon osteotomide ise kemik parçalarının birbirine göre kaydırılmasıyla deformite düzeltilir.

Kemik açıklığı yaratılması ve kapatılması tekniklerinde kemik segmentlerinin kesilme şekilleri ise farklı olabilir; genellikle kama, kutu veya düz kesiler olarak sınıflandırılır. Kama kesilerinde kemik bir taraftan kesilip diğer taraf sabit bırakılır, bu sayede açılan veya kapanan bir düzeltme yapılır. Kutumsal kesilerde ise kemik etrafında belirli bir segment kesilir ve yeniden pozisyonlandırılır. Bu kesilerin şekli cerrahi hedeflere göre planlanır.

Osteotomiler açık veya kapalı yöntemler olarak yapılabilir. Açık osteotomide cerrah doğrudan kemiğe ulaşarak kesiyi gerçekleştirir. Bu yöntem genellikle daha fazla kontrol sağlar ve geniş çaplı düzeltilmelerde tercih edilir. Kapalı osteotomi ise genellikle minimal invaziv prensiplerle yapılır ve ciltte büyük kesiler olmadan özel kesici aletler ve kılavuzlar yardımıyla kemiğe müdahale edilir. Bu yaklaşım iyileşme süresini kısaltabilir ve komplikasyon riskini azaltabilir.  

Kemik kesildikten sonra osteotominin stabilizasyonu için çeşitli sabitleme yöntemleri kullanılır. Bunlar arasında plak ve vida sistemleri, intramedüller çiviler ve external fiksatörler yer alır. Plak ve vida sistemleri en yaygın kullanılan sabitleme araçlarıdır ve kemik yüzeyine yerleştirilir. İntramedüller çiviler kemik içinden uygulanan ve kemikte daha sağlam bir sabitleme sağlayan yöntemlerdir. External fiksatörler ise dışardan kemiğe tutturulan, gerektiğinde ayarlanabilen özel aparatlardır ve özellikle açık yaralar veya enfeksiyon riskinin yüksek olduğu durumlarda tercih edilir.  

Ameliyat sonrası dönemde hastanın rehabilitasyonu tedavinin başarısı için kritik öneme sahiptir. Fizik tedavi, kas kuvvetlendirme, eklem hareket açıklığının artırılması ve yavaş yavaş yük verme süreçleri planlanır. Ayrıca osteotomi sonrası periyodik radyolojik kontrollerle kemiğin kaynama durumu ve kemik düzeltmesinin kalıcılığı takip edilir.  

Osteotomi ameliyatında hastanın durumu ve deformitenin özelliklerine göre cerrah farklı teknikler ve kombinasyonlar seçerek en iyi sonucu elde etmeye çalışır. Bu nedenle her teknik kendi avantajlarına ve sınırlamalarına sahiptir. Düzeltilmek istenen problem net tanımlanmalı, uygun cerrahi teknik seçilmeli ve ameliyat sonrası süreç titizlikle takip edilmelidir.